Francie Schwartz en haar 'summer of love' met Paul McCartney

Toen de Amerikaanse Francie Schwartz in het voorjaar van 1968 door Rolling Stone Magazine bladerde, viel haar oog op een advertentie van Apple Corps. Daarin nodigden The Beatles iedereen met een creatief talent of een goed idee uit om zich bij hen te melden. De advertentie zette de jonge Amerikaanse aan tot een reis naar Londen. Met een filmscript onder haar arm meldde ze zich vervolgens op 3 april 1968 bij de Apple-burelen aan 95 Wigmore Street in Londen. Francie had geluk, want liep daar direct Paul McCartney tegen het lijf. Precies de Beatle die ze op het oog had om haar idee tot uitvoering te brengen. Want misschien kon Paul, met zijn talent voor romantische melodieën, wel een prachtige soundtrack schrijven voor haar film.

Tweede afspraak
Charming, bright and flirtatious: zo omschreef Francie Schwartz de destijds 25-jarige Paul. Zelf was ze een jaar of twee jonger dan hij. Al snel volgde een tweede afspraak en werd het filmscript terzijde geschoven. Francie kreeg een baan bij Apple, als rechterhand van persofficier Derek Taylor. Ook begonnen zij en Paul een relatie. McCartney was in die tijd nog verloofd met Jane Asher, die regelmatig lange periodes van huis was, vanwege haar succesvolle acteercarrière. In het voorjaar en de zomer van dat jaar waren Francie en Paul vaak samen. Op de Apple-burelen, in de studio aan Abbey Road én om de hoek, in Pauls huis aan Cavendish Avenue.

Achtergrondkoortjes op Revolution 1
Zo was Francie aanwezig bij verschillende sessies voor het White Album, waaraan die periode hard gewerkt werd. En zo zong Francie samen met George Harrison begin juni de achtergrondkoortjes van Revolution 1 in. Ook is ze te zien op filmbeelden, zittend naast Paul die Blackbird speelt. Francie beschouwde zichzelf niet als Beatlesfan, maar was wel geïntrigeerd door de band. Ze was aanvankelijk onder de indruk van McCartney, maar ontdekte die zomer ook hoe slecht hij in zijn vel zat. Zo zou hij zich lange tijd behoorlijk instabiel gedragen. Ik hoorde het Francie vertellen in een interview dat ze in 2006 gaf aan Hans Schiffers van (NPO) Radio 2. Het kwam me niet onbekend voor. Er zijn meer bronnen die melden dat Paul medio 1968 mentaal niet zijn 'finest hour' had, terwijl hij de eerste tekenen zag van het uiteenvallen van The Beatles.

Inspiratie voor Hey Jude
In datzelfde interview vertelde Francie trouwens dat een indringend gesprek tussen haar en Paul zijn weerklank vond in de tekst van Hey Jude. McCartney vertelde haar dat hij moeite had met écht menselijk contact, waarop Francie antwoordde: "You don't let anyone get under your skin." Het is natuurlijk best goed mogelijk dat Paul zowel die ene zin als het bekende verhaal van Cynthia en Julian Lennon gebruikte als inspiratie voor Hey Jude. Ik vond het een interessant detail en bovendien een aannemelijk verhaal. Waarom zou dat niet zo kunnen zijn?

Kleding en kookboeken
Francie en Paul waren vijf maanden bij elkaar. Ondertussen strandde Pauls relatie met Jane, die onverwacht binnenstapte aan 7 Cavendish Avenue en na een paar tikken op de dichte slaapkamerdeur besloot rechtsomkeert te maken, om er nooit meer terug te keren. Ze vroeg haar moeder om haar kleding en kookboeken op te halen en repte daarna nooit meer een woord over haar jaren met Paul. Daarna was Cavendish Avenue tijdelijk een plek waar ook John en Yoko introkken. En zo woonde Francie tijdelijk onder één dak met de andere drie. Uiteindelijk strandde haar relatie met Paul, waarna Linda Eastman prominenter in beeld kwam. 



Body Count
Wel besloot Francie haar memoires uit te brengen. Met hulp van Jann Wenner (Rolling Stone Magazine) publiceerde ze 'Body Count', over haar tijd met Paul McCartney. Het is momenteel één van de moeilijkst te verkrijgen 'Beatlesboeken'. Van Jan Cees ter Brugge (Fab4Cast) hoorde ik dat hij het ooit in zijn bezit had, maar het kwijtraakte doordat hij zijn uitgeleende exemplaar nooit terugkreeg. Mocht iemand het nog in de kast hebben staan... Jan Cees is er ongetwijfeld blij mee. Francie Schwartz, uiteindelijk, concludeerde dat Paul vooral op zoek was naar een vrouw die in hem alles kon bijstaan. Die vond hij in Linda Eastman.

Een brief aan Paul
Francie ging verder met haar leven. Ze hield contact met George Harrison en ging nog eens op de thee bij Yoko in New York. Ook besloot ze Paul tijdens zijn verloving met Heather Mills nog een brief te schrijven. Wat daar in stond, vertelt Francie in haar gesprek met Hans Schiffers. Je kunt het beluisteren als je Petje Af-donateur bent of wordt van Fab4Cast. Daarmee steun je de podcast en krijg je toegang tot exclusieve afleveringen. Warm aanbevolen!

Een bed op zolder, met een stapel gouden platen eronder: Paul McCartneys jaren aan Wimpole Street

Allemaal een heel gelukkig nieuwjaar, Beatle People. Ik hoop dat de meesten van jullie terug mogen kijken op een ontspannen kerstvakantie, met wat ruimte om te genieten van mooie muziek, documentaires, podcasts, magazines en boeken. Tenminste, dat zijn voor mij altijd wel ingrediënten die de kerst extra kleur geven. Voor BeatlesTalk betekent het inluiden van 2023 alweer het achtste jaar waarin deze blog bestaat. En als ik het goed heb, nadert Fab4Cast ook een jubileum. Wat is het mooi om te merken dat velen van jullie ook al zo lang met ons meelezen en -luisteren. Ik ben benieuwd wat 2023 ons voor nieuwe avonturen gaat brengen!

Weet je nog? In maart vorig jaar waren we met Fab4Cast zomaar een dag in Londen. Nou ja, niet zomaar. Ons hoofddoel was het bezoek aan de Paul McCartney-expositie The Lyrics in The British Library, maar we besloten die dag om er nog een paar Beatles-locaties aan toe te voegen. Dat plan bracht ons in de wijk Marylebone en in het bijzonder bij het huis aan Wimpole Street 57. De plek waar Paul McCartney enige tijd woonde, bij de familie van zijn toenmalige vriendin, de actrice Jane Asher.

Kale wanden
Hij vertelt er liefdevol over, in zijn boek The Lyrics. Hoe de woning van de Ashers voor hem een huiselijker alternatief was voor de flat aan Green Street 57. Die plek huurde Brian Epstein voor The Beatles in het najaar van 1963, toen de band steeds vaker en langduriger in Londen moest zijn. Maar McCartney vond het er niet gezellig. Een mannenhuishouden met kale wanden. Hij sprak erover en ontving prompt een uitnodiging van Janes ouders om hun zolderkamer te betrekken. Er was ruimte genoeg in het statige herenhuis, dat een langere traditie kende in het huisvesten van armlastige musici. Waarschijnlijk mensen aan wie Janes moeder Margaret hoboles gaf in het souterrain van de woning. Eén van haar studenten, niet armlastig, wel leergierig, was overigens George Martin. 

Jane Asher poseert in haar slaapkamer
aan Wimpole Street (1963)

Gouden platen
En dus vond Paul een plekje op zolder. Ook niet om geld en aandacht verlegen, maar vooral op zoek naar de huiselijkheid en gezelligheid waarmee zijn Liverpoolse familie hem altijd omringd had. Bij de Ashers was de sfeer goed, maar gingen Pauls ogen wel open in deze geheel nieuwe, upper class-sfeer. Het was...anders dan in Liverpool. Volgens Jan Cees ter Brugge moest Paul op z'n zolder wel een beetje woekeren met de ruimte, en bewaarde hij op een gegeven moment zijn gouden platen onder het bed. Want hij woonde er wel even. Uiteindelijk zou Paul pas in maart 1966 met Jane gaan samenwonen aan Cavendish Avenue nummer zeven, pal om de hoek bij Abbey Road. Tot die tijd genoot hij van zijn verblijf bij de Ashers. Naast Jane, moeder Margaret en  vader (Sir) Richard, was er ook nog dochter Clare én zoon Peter. Deze Peter Asher zou later A&R-manager worden bij het Apple-imperium van The Beatles. 

 

Souterrain

Maar zover was het nog niet in de periode dat Paul zijn huisgenoot was. In die tijd had hij zijn eigen carrière als lid van het duo Peter and Gordon, waarvoor dat andere duo (Lennon and McCartney) enkele hits schreef, waaronder A World Without Love. Op de video zien we Peter rechts in beeld. Zijn haar even rood als dat van zijn zus Jane. Het nummer werd waarschijnlijk geschreven aan Wimpole Street, waar ook John Lennon regelmatig te gast was. Het souterrain fungeerde als plek waar Paul, John en Peter vaak met muziek bezig waren. Terwijl we met het Fab4Cast-team afgelopen maart voor de woning stonden, zag ik het hek en de stenen trap die naar de aparte toegangsdeur van het souterrain leidde. Daar stonden zeker de voetstappen van John Lennon en George Martin op. Vermoedelijk kwam Paul via de woning het muziekatelier binnen. Hij verliet de woning nog wel eens op een creatieve manier trouwens. Via een ontsnappingsroute op één van de etages, door aan de achterzijde naar het huis van de buren te klimmen, als er weer eens journalisten of fans op de stoep stonden.

Wimpole street 57

Onverwacht weerzien
Wimpole Street was een creatieve plek voor Paul. Niet alleen droomde hij er de melodie van Yesterday, ook schreef hij aarr, met John, het nummer I Want To Hold Your Hand. Jaren later, zo lees ik in zijn The Lyrics, wandelde hij nog eens langs zijn oude adres. Op weg naar zijn dokter, verderop in die straat. "Wauw, mooie herinneringen hier," dacht hij. Toen Paul bij zijn dokter aanbelde, voelde hij dat er iemand achter hem stond. Het was Jane. "Hemel, ik moest net aan je denken. En aan het huis," vertelde hij zijn oud-geliefde. Zelf had ik er graag even binnen gekeken, op Wimpole street 57. Vooral op die zolder en in het souterrain. Maar we moesten de trein halen, terug naar Nederland.

Things We Said Today: een under-covervakantie, met schuilnamen, verwisselde paspoorten en een roodverbrand hoofd

Verlangend naar het voorjaar dacht ik deze week aan de tropische vakantietrip die The Beatles in mei 1964 maakten. Na een aantal zeer drukke maanden besloot Brian Epstein de groep te splitsen en daarbij John en George met Cynthia en Pattie naar Tahiti te sturen, terwijl hij Paul en Ringo met Jane en Maureen op het vliegtuig zette richting de Maagdeneilanden. Best interessant om te zien hoe Epstein het duo Lennon-McCartney uit elkaar trok in die periode. Waarom zou hij dat gedaan hebben? Was het nodig voor de balans in de band?

Met een schuilnaam op reis
Al hadden The Beatles er in het voorjaar van 1964 al heel wat vliegkilometers opzitten, ze moesten nog even doorbijten om op hun tropische bestemming te komen. Voor Paul en Ringo hield dat in dat ze met hun vriendinnen via een undercover-operatie richting de zon moesten reizen. Zo huurde Brian Epstein een reisagent in die een plan moest opstellen om de twee stellen buiten het zicht van de pers op hun bestemming te krijgen. Zo reisde Paul onder de schuilnaam Mr. Manning en werd Ringo omgedoopt tot Mr. Stone. Hun vriendinnen? Mrs. Ashcroft (Asher) en Mrs. Cockcroft (Cox). Derek Taylor zoog de namen uit zijn duim. Achteraf bezien heeft het iets hilarisch. Het doet denken aan het script voor een James Bond-film.

Paul, Jane, Maureen en Ringo
 tijdens hun vakantie in mei 1964

Verwisselde paspoorten

Paul en Ringo vlogen van Londen naar Parijs en stapten daar over naar Lissabon, waar ze overnachtten. Ringo zou zich later herinneren dat er nog enige verwarring was, doordat hij en Paul de paspoorten van John en George hadden meegekregen. Samen met Pauls vermomming leverde dat bijzondere momenten op aan de hotelbalie in Lissabon. Uiteindelijk zou het stel arriveren op St. Thomas, één van de Maagdeneilanden, die zo'n honderd kilometer ten oosten van Puerto Rico liggen. De paspoorten werden nagestuurd. De meedogenloze tropische zon zorgde ervoor dat Paul al op dag één heftig verbrandde. Met zijn gitaar trok hij zich terug in één van de hutten op het jacht Happy Days dat die weken tot hun beschikking stond. Terwijl John in Tahiti werkte aan één van zijn bekende korte verhalen, componeerde Paul het nummer Things We Said Today. Grappig genoeg zou Paul, precies 13 jaar later, in mei 1977 opnieuw op een boot stappen om bij de Maagdeneilanden te varen. Met Wings werkte hij die periode op het schip The Fair Carol aan het album London Town. Maar zover was het in mei 1964 nog niet.

Maagdeneilanden, mei 1977

Mineuren en majeuren

De warme en kleurrijke omgeving is, zo vind ik zelf althans, niet terug te horen in Things We Said Today (hier in een versie die werd gespeeld bij de BBC). De song zou later die zomer terechtkomen op het album A Hard Day's Night. In het couplet doen de mineuren eerder denken aan regenachtige zondagmiddag in Noord-Engeland. En aan een Lennon-compositie. McCartney zei daarover dat het afwisselen van het Amineur- en Emineur-akkoord hem direct aan een folk-song deden denken. Maar, zoals we dat tóch weer van Macca gewend zijn, komt in het refrein het majeur-gevoel om de hoek kijken, ondersteund door de positieve tekst ("Me I'm just the lucky kind"). En zo kwam Paul na een paar uur trots zijn hut uit, om Things We Said Today te laten horen aan Jane, Ringo en Maureen.

Syncopaten in de melodielijn
Op 2 juni 1964 werd Things We Said Today opgenomen bij EMI. Hij zal het niet bewust gedaan hebben, maar Paul inspireerde George met de syncopatische melodie van zijn nummer. Daarbij hoor je hoe de melodielijn accenten heeft op plekken, die normaal gesproken dat accent niet krijgen. George deed daarna hetzelfde met If I Needed Someone, dat later op Rubber Soul verscheen. Ik las erover in het boek Revolution In The Head en vroeg Bertolf hoe we dat in de muziek noemen. Syncopatie dus. Al zal die term destijds vast niet zijn opgeborreld in McCartney's roodverbrande hoofd.

And I Love Her: over de kunst van het weglaten

Een prachtige liefdesverklaring in amper twee minuten en dertig seconden. Wanneer ik dit schrijf, heb ik het over het Beatlesnummer And I Love Her. Hoewel ik over een groot deel van het repertoire van The Fab Four in superlatieven zou kunnen schrijven, heeft And I Love Her altijd een bijzonder plekje in m'n hart. Is het 't arrangement, de melodielijn, het less-is-more-gevoel of juist de modulatie bij die mooie gitaarsolo? Ik weet het niet, soms klopt gewoon alles aan een liedje. Dit weekend zette ik And I Love Her weer eens op en raakte ik aan het schrijven.

EMI Studio Two, 27 februari 1964

In een lege stadsbus
Een paar jaar geleden zat ik 's avonds laat in Lijn 5 te wachten tot de bus me van de binnenstad van Deventer naar vinexwijk De Vijfhoek zou brengen. Dat was de plek waar we toen woonden. Ik had een gezellig etentje met vrienden gehad en vond het niet te ver, maar wel te donker om op deze winteravond terug te fietsen langs het stille fietspad met hoog begroeide bermen, dat de oude stad met de nieuwbouwwijk verbindt. Dus zat ik, ruim op tijd, in de bus te wachten tot de chauffeur zijn late dienst zou starten. Terwijl hij zich installeerde, klonk door de lege stadsbus ineens kraakhelder de warme, akoestische sound van And I Love Her uit zijn radio. Een moment van geluk.

Addertjes onder het gras
The Beatles namen And I Love Her ooit ook in de winter op: in de laatste dagen van februari 1964: rond de 21ste verjaardag van George Harrison en nog maar amper bekomen van hun eerste Amerikaanse avontuur. Ian MacDonald schrijft in 'Revolution In The Head' dat het best nog lastig was om het nummer goed op tape te krijgen. Ondanks de schijnbaar aanvoudige structuur, zaten er blijkbaar voldoende addertjes onder het gras om vele takes te zien stranden voor de eindstreep gehaald kon worden. Zou het te maken hebben met de mooie "leegte" die deze ballad in zich heeft? Less is more, maar zonder drukke gitaar- of drumpartijen is genadeloos elke slecht getimede noot of slag hoorbaar. Het is denk ik die leegte die me ook zo aanspreekt in And I Love Her, in combinatie met de rijkelijk toegevoegde galm die George Martin er bij in draaide. Een smaakvolle zet in dit geval, vind ik. 

Gewoontjes
Een kleine worsteling was het opnameproces dus. Dat hoor je ook terug in de versie die uiteindelijk in 1995 op Anthology 1 terechtkwam. Daar horen we The Beatles een hele andere versie spelen. Eentje vol fouten, in de bezetting die meestal gebruikt werd: met elektrische gitaren en drums. Je begrijpt waarom er nog even verder werd geëxperimenteerd, want ineens klinkt alles zo gewoontjes, banaal haast wanneer de hoge gitaarloopjes in de begeleiding opduiken. Ook het eind stond nog niet vast. Uiteindelijk was het een goede beslissing om de elektrische gitaren en de drums links te laten liggen en voor een volledig akoestische sound te gaan. Daarbij switchte Ringo naar conga's en voegde George nog claves toe. 

In de kelder van de familie Asher

Paul McCartney zou And I Love Her geschreven hebben in de muziekkelder van de woning van de familie Asher aan Wimpole Street in Londen. Dat was de plek waar Macca een tijdje woonde, in de eerste periode van zijn relatie met actrice Jane, de dochter des huizes. Ook John was er vaak te vinden, om samen met Paul aan nieuwe nummers te schaven. Volgens Lennon hielp hij McCartney bij And I Love Her om de zogenaamde "middle eight" te schrijven ("A love like ours...."). Maar uitgever Dick James, die in februari 1964 bij één van de sessies aanwezig was, meende zich te herinneren dat die break zelfs nog in Studio Two tijdens de theepauze geschreven werd. Door John en Paul. Al twijfelde Paul of hij er hulp bij kreeg, in dit geval vormde het middenstuk een extra belangrijk onderdeel van het liedje, vanwege het ontbreken van de duidelijke couplet-refrein-structuur. 

De solo als geheime wapen

The Beatles speelden And I Love her uiteindelijk één keer live. Dat was in de week waarin het album A Hard Day's Night verscheen: op 16 juli 1964 in het BBC-programma Top Gear. De opname laat horen dat de band het nummer inmiddels ook goed live beheerste. Uiteindelijk was er trouwens nóg een element dat het grote aantal herhalingen in And I Love Her doorbrak. Misschien wel het meest geniale aspect aan het geheel: de gitaarsolo van George Harrison, die direct ingezet wordt wanneer het nummer een halve toon moduleert. En al zingt McCartney "dark is the sky", dan is het toch ineens of de hemel openbreekt.

British Pathé: een schatkamer vol beeldmateriaal van The Beatles

Een tijdje geleden ontving ik een mail van Rein Aardema. Behalve zijn aardige complimenten voor BeatlesTalk (waarvoor veel dank) stuurde hij me interessante informatie toe. Rein mailde dat British Pathé, maker van nieuwsitems en documentaires, het archief van 85.000 historische newsreel films online heeft gezet. "En ja, met veel Beatles," schreef Rein. Nieuwsgierig nam ik een kijkje in deze online schatkamer. Mijn glimlach werd steeds groter en bij het bekijken van een aantal archiefopnamen, bekroop me een gevoel van sensatie: mijn hemel, dit heb ik nog nooit gezien!

Even landen in Libanon
Misschien loop ik hopeloos achter, maar ik heb de indruk dat velen van jullie dezelfde ervaring zullen hebben, bij het bekijken van het materiaal. We zien veel Beatlesmania-taferelen uit de periode 1964-1966, waarin The Fab Four intensief toerden. Vliegtuigtrappen, persconferenties en andere ontvangsten: daar zitten niet alleen bekende beelden bij, maar ook verrassende opnamen. Zo opent de lijst met voor mij volstrekt onbekende beelden van een tussenlanding in Libanon op 7 of 8 juni 1964. Na hun avonturen in Nederland vlogen The Beatles eerst terug naar Londen, om vanuit daar te beginnen aan hun 24 uur-durende reis naar Hong Kong. Onderweg werd gestopt in Zürich, Beiroet, Karachi, Calcutta en Bangkok. Om te tanken of wellicht om over te stappen. Nooit had ik de beelden gezien van die tussenstop in Beiroet. We zien hoe (deels) uitzinnige Britse en Amerikaanse jongeren tot aan de vliegtuigtrap kunnen komen. John, Paul, George en Ringo-vervanger Jimmie Nicol komen even naar buiten om de fans te begroeten (klik steeds op de link in het onderschrift).

https://www.britishpathe.com/video/VLVAD9XP33YLUPFV6URO320FO8VE2-LEBANON-TEENAGERS-STORM-BEATLE-JETLINER/query/beatles

Nieuwe doorkijkjes naar India
Fascinerend vind ik de beelden die in India van The Beatles werden geschoten. In diverse clipjes, zowel in zwart-wit als kleur, zien we The Beatles in februari 1968 in New Delhi arriveren. John, Cynthia, Georgie, Pattie en Jenny Boyd reisden gezamenlijk, vermoedelijk samen met Mal Evans. Ze werden op het vliegveld opgewacht door Mia Farrow, waarna we het gezelschap in diverse taxi's richting Rishikesh zien stappen. In een andere clip zien we Paul, Jane, Ringo en Maureen arriveren. Het stel wordt begroet met prachtige bloemenkransen, moet langs de paspoortcontrole en zet vervolgens ook koers richting de ashram van de Maharishi.

https://www.britishpathe.com/video/VLVAAASH8ORE6RO8K2ZP38I3GYXF2-FEB-1968/query/beatles+india

Rondkijken in Rishikesh
Zat ik niet al op het puntje van mijn stoel, minstens zo geïnteresseerd keek ik naar een aantal korte films die op het terrein van de ahsram in Rishikesh geschoten zijn. Natuurlijk kennen we al het nodige fotomateriaal en mooie bewegende beelden van The Beatles tijdens hun verblijf bij de Maharishi. Toch focuste dat materiaal zich vooral op The Beatles zelf en wat minder op het resort waar ze verbleven. Op deze voor mij ook weer nieuwe archiefbeelden krijgen we een indruk van het dagelijks leven in de ashram. Her en der zien we The Beatles lopen. Mooi vond ik het beeld waarbij een plunjezak met huishoudlinnen (?) voor de deur van een bungalow werd gegooid. Alsof ik zelf even mocht rondlopen in februari 1968 op die bijzondere plek.

https://www.britishpathe.com/video/VLVA5M06EP4IDTADG7YUT6PFUTP03-INDIA-BEATLES-BEGIN-MEDITATION-COURSE-AT-RISHIKESH/query/beatles

Veel vermaak
Ik kan je van harte aanraden een kijkje te nemen in deze online schatkamer: van Ringo die naar het ziekenhuis moet om zijn amandelen te laten verwijderen (1964) tot The Beatles die in Spanje sherryvaten signeren (1965) tot George Harrison die met Indiase muzikanten aan de soundtrack werkt van Wonderwall (1968). Ongetwijfeld zitten er beelden bij die je al kent, maar zelf was ik verrast door de nodige onbekende pareltjes. Hopelijk geeft het je veel plezier in deze bijzondere weken.

https://www.britishpathe.com/video/VLVA5ZP66JSGYIVZ4QNMPCCIXJBRM-INDIA-BEATLE-GEORGE-HARRISON-DIRECTS-BOMBAY-RECORDING-OF-HIS/query/beatles+george+harrison

En dan nog even dit...
Vorige week mocht ik iets vertellen over de vriendschap en samenwerking tussen John Lennon en Paul McCartney in een drie uur durende thema-uitzending over The Beatles van het Studium Generale van de Technische Universiteit Eindhoven. Het Studium Generale kan in deze tijd geen lezingen houden, dus verzorgt men er nu radiouitzendingen en podcasts. In de uitzending werd ik in het Engels geïnterviewd door presentator Lucas Asselbergs. Ik deel de volledige uitzending hier. Het fragment van het interview staat hieronder direct klaar, maar de gehele Beatlesuitzending is uiteraard hieronder terug te luisteren. Hartelijk dank aan het Studium Generale, en wat fijn dat er aandacht is gevraagd voor deze blog en de podcasts van Fab4Cast op Mixcloud.

Studium Generale TU/e · Studium Generale @ TU/e community radio: The Beatles

Mull of Kintyre: hoe Paul McCartney gelukkig werd op het Schotse platteland

Wie is er tijdens z'n vakantie in Schotland wel eens een zijweg ingeslagen, op zoek naar High Park Farm? Dan heb ik het natuurlijk over de boerderij in Kintyre die al meer dan 50 jaar in het bezit is van Paul McCartney. Bij het plannen van onze eigen zomervakantie, hintte ik vaag naar een rondreis door Noord-Schotland. Met die poging viel ik direct door de mand: 'Zeker op zoek naar dat huis van Paul McCartney?' was het gevatte antwoord. Niet dat het keihard werd afgekeurd hoor, maar Schotland is het niet geworden.

Schotse investering

Paul McCartney begon midden jaren '60 behoorlijk snel geld te verdienen. Om te voorkomen dat al die muzikale ponden naar de Taxman gingen, kregen alle vier de Beatles het advies om te investeren in vastgoed. Zo kocht Paul niet alleen de chique regentenwoning aan Cavendish Avenue, vlak om de hoek bij Abbey Road, maar liet hij ook zijn oog vallen op een buitenverblijf op het desolate Schotse schiereiland Kintyre. In de stille, dunbevolkte streek, waar het in de geschiedenis vooral draaide om de visserij, landbouw en het maken van whiskey, lag ergens ten noorden van de plaats Campeltown een vervallen boerderij: High Park Farm. Zouden Paul en zijn toenmalige vriendin Jane Asher het huis zelf ontdekt hebben, of bladerden ze door een stapel makelaarsbrochures?

McCartney kocht de boerderij van de familie Brown

In ieder geval was het Jane die Paul aanspoorde de boerderij te kopen. De plek zou het perfecte toevluchtsoord zijn om te ontsnappen aan de totale Beatlesgekte, die inmiddels wereldwijd was losgebarsten. Paul was als kind al gek op de natuur en stemde in met het plan om een buitenverblijf t kopen. Op 17 juni 1966 kwam de koop rond. McCartney kocht het huis en bijbehorende stuk land van de familie Brown. De boer en zijn vrouw, die het perceel van 74 hectare 19 jaar in hun bezit hadden gehad, verhuisden naar het nabijgelegen Campeltown. De vraagprijs was 35.000 pond. High Park Farm lag op een heuveltop, bij een klein meer en bood uitzicht over de Baai van Machrihanisch. Niet onbelangrijk: vlakbij was een klein vliegveld gesitueerd, dat er in de periode 1960-62 was gebouwd voor militaire doeleinden. Ik zou mij voor kunnen stellen, dat de McCartneys, ook in latere jaren, die plek mochten gebruiken om hun afgelegen boerderij snel te bereiken. Tegenwoordig landen er lijnvluchten van en naar Glasgow.

De pers en Pauls privacy

Zo kwam het dat Paul een dag voor zijn 24ste verjaardag grootgrondbezitter werd in Schotland. Veel stelde de boerderij zelf niet voor. Het huis was in totaal vervallen staat, het dak lekte en Paul deed hier en daar zelf een klusje om de meest urgente reparaties uit te voeren. Hij was er vaker wel dan niet en liet een buurman zijn vee rond de boerderij grazen, met de vraag tegelijkertijd een oogje in het zeil te houden. De nuchtere bewoners van de streek en het nabijgelegen Campbeltown hielden hun kaken stijf op elkaar tegen de wereldpers. McCartney was welkom en kon de pricavy krijgen die hij verlangde. Toch wist een cameraploeg er ooit door te dringen en zien we in onderstaande bijzondere beelden een geïrriteerde Paul McCartney. Ook laat het [filmpje] zien hoe primitief de boerderij er die jaren nog uitzag:

Met de laarzen naar de moestuin
Het was Linda Eastman die Paul vanaf 1968 aanspoorde met nieuwe ogen naar zijn Schotse boerderij te kijken. Pauls natuurminnende vriendin opperde om écht iets van de boerderij te maken: Laten we de boel nu eens verbouwen, dit kan echt een fijne plek worden om te wonen. Met woorden van die strekking spoorde zij Paul aan om meer te genieten van zijn Schotse stulpje. Zo werd High Park Farm in de jaren '70 een plek waar het groeiende gezin de rust en de ruimte vond om te ontspannen, tussen alle plaatopnamen en Wings-tournees door. Met een moestuin onder handbereik, een bonte verzameling aan dieren om hen heen en zelf rondbanjerend in laarzen en oude kleren, brachten Paul en Linda met hun kinderen gelukkige jaren op het platteland.

De doedelzakspelers geloofden er niets van 

Dat geluk bleek voor Paul de inspiratiebron voor zijn vaak verguisde maar bestverkopende single Mull of Kintyre, waarvoor hij de plaatselijke doedelzakband in juli 1977 uitnodigde om mee te komen spelen. In een interview herinnerden leden van het muziekgezelschap zich nog hoe hun leider Tony Wilson tijdens een repetitie de dorpszaal in kwam, met de woorden: Ik kom zojuist bij de McCartneys vandaan en ze willen graag dat wij meespelen op een nieuw nummer. De mededeling werd begroet met bulderend gelach. Dat moest een grap zijn. Na wat repetities togen de muzikanten op 9 augustus naar High Park Farm om op het nieuwe volkslied van hun streek mee te spelen.  Authentieker kon het niet. Daarna was er bier, op het erf.

De McCartneys waren de slechtst geklede inwoners van Campeltown

Paul gebruikte High Park Farm van tijd tot tijd ook om te repeteren met zijn bandleden. Wings-gitarist Denny Laine, die meeschreef aan Mull of Kintyre, woonde onder primitieve omstandigheden, in één van de schuren op het erf. Een ander gebouw werd ingericht als eenvoudige opnamestudio, met de naam Spirit of Ranachan. Het was de plek waar veel McCartney-nummers het levenslicht zagen. Paul kocht in de loop der jaren ook het naastgelegen Low Park Farm, om zich van nog meer privacy te verzekeren. In het dorp was Linda ondertussen een graag geziene gast. De McCartneys sloten vriendschappen in het plaatsje en werden echt opgenomen in de kleine gemeenschap. Ze waren de slechtst geklede inwoners van het dorp, zouden de dorpsbewoners later vertellen, bij het beschrijven van de gezinsleden die vaak in kapotte en met modder besmeurde kleding boodschappen kwamen doen.

Linda kreeg een Memorial Garden

Ergens moet het frequente verblijf van de Paul en zijn gezin op High Park zijn opgehouden. Linda overleed in 1998 en McCartneys eigen leven ging een nieuwe fase in. Altijd hield hij de boerderij aan, maar zelden werd hij er nog gezien. De inwoners van Campeltown eerden hun Lady Linda in 2002 met een Linda McCartney Memorial Garden. Bij de klanken van de doedelzak onthulden zij een beeld van Linda, dat in een kleine gemeentetuin was geplaatst. Een teder gebaar. Maar de jaren verstreken, de tuin raakte in verval en de inwoners van Campeltown zagen Paul en zijn (derde) vrouw Nancy Shevell vooral op televisie, in concert en bij modeshows van de ooit zo kleine kleuter Stella. Paul heeft een ander leven gekregen. Wie weet herinnert de plek hem ook te veel aan de gelukkig jaren met Linda en de kinderen. Toch kan Paul het blijkbaar niet over zijn hart verkrijgen de oude boerderij te verkopen, al schijnen de beheerders inmiddels niet meer in dienst te zijn. Zo gaan de dingen. Niets blijft zoals het is, alleen de mist rolling in from the sea...

Heart Of The Country: de inventiviteit van Paul McCartney

Voor sommige McCartney-liedjes heb ik ronduit een zwak. Een groot zwak zelfs. Het zijn doorgaans niet de hits, niet de nummers die iedereen kan meeneuriën, laat staan de liedjes die regelmatig voorbijkomen op de radio. Nee, bij van die speciale nummers heb ik het over de verborgen pareltjes die op Pauls albums terecht kwamen en die niet echt bekend zijn geworden bij het grote publiek. De nummers die hij schijnbaar moeiteloos schreef, als tussendoortje, maar waarvan je zou wensen dat je ze zelf had bedacht.

Zittend op de drempel van de boerderij

Deze week wil ik er graag eens zo'n relatief onbekend McCartney-nummer bij pakken. De die hard-fans kennen het natuurlijk, maar voor anderen die meelezen is het misschien een aardige kennismaking. De één noemt het een niemendalletje, de ander vindt het aanstekelijk en knap bedacht. Het heeft iets van allebei en daarom is het toch weer zo'n echte McCartney-vondst: Heart Of The Country. Paul zal het nummer ergens in '70 hebben geschreven, ongetwijfeld op zijn akoestische gitaar. Ik stel me hem voor, zittend op de drempel van zijn Schotse boerderij, gitaar op schoot. Het liedje gaat dan ook een beetje over de plek die hij al in 1966 kocht:

I look high

I look low

I'm lookin' everywhere I go

Lookin' for a home 

In the heart of the country

Minder belasting, meer privacy

Het huis dat de McCartneys in Campbeltown Schotland bewoonden, gaf hen meer privacy dan de stadse woning in Noord-Londen aan Cavendish Avenue, waarover ik onlangs schreef. Het was trouwens op aanraden van zijn financieel adviseur dat McCartney midden jaren '60 opnieuw in de buidel tastte om in vastgoed te investeren. Stukken slimmer dan het geld aan de belasting te betalen. Ook zijn toenmalige verloofde Jane Asher spoorde Paul aan om een plek te zoeken die hem (hen) echt rust bood tijdens de hectische jaren van de Beatlemania. Het afgelegen dorp op het schiereiland Kintyre bleek een uitstekend toevluchtsoord.

Paul en de paparazzi

Jane zou er niet vaak met Paul op High Park Farm komen. Het was Linda, met wie Paul uiteindelijk trouwde, die zich als een vis in het water voelde in de primitieve omstandigheden van de vervallen boerderij. Het huis lag buiten het dorp en de Schotse dorpelingen behandelden de McCartneys als gewone buren. Slechts een enkele keer wist een brutale reporter door te dringen tot de afgelegen boerderij van de ex-Beatle, hetgeen niet op veel sympathie van McCartney kon rekenen. In onderstaand filmpje zien we een poging, waarbij Paul met hond Martha van afstand gefilmd werd. Intimiderend, als je gewoon rust zoekt: [filmpje]

Peis en vree

Maar dit waren uitzonderingen. Meestal was het peis en vree op High Park Farm, bij de Mull of Kintyre waar het gezin zo graag verbleef. De Schotse hooglanden inspireerden Paul dan ook tot het schrijven van vele liedjes, waaronder Heart Of The Country. Wanneer ik het liedje hoor, zie ik de beelden voor me:

Want horse, I want sheep

I want to get me good night's sleep

Livin' in a home 

In the heart of the country

Schapen scheren in Schotland

Inventiviteit en muzikaliteit

Paul nam Heart Of The Country of 16 november 1970 in New York op. Daarbij kreeg hij hulp van twee sessiemuzikanten, Hugh McCracken op gitaar en Denny Seiwell op drums. Laatstgenoemde werd door Paul gestrikt voor de eerste versie van zijn band Wings. In The Big Apple, waar Lennon toen overigens nog niet was neergestreken, legde Paul met een aantal sessiemuzikanten de basis voor wat één van zijn meest geliefde solo-albums zou worden: RAM. Een knappe en afwisselende set nummers waar de inventiviteit en muzikaliteit van afspat. Na al die jaren klinkt de langspeler nog steeds heel fris. Het vrolijke Heart Of The Country past prima op de plaat.

De RAM-sessies in New York, eind 1970

Wie kan het mee (scat)zingen?

Heart Of The Country ligt goed in het gehoor en zit ogenschijnlijk eenvoudig in elkaar, maar schijn bedriegt. Roling Stone Magazine gaf het nummer de 26ste positie in de lijst met beste post-Beatles-songs van McCartney. Ook de prestigieuze All Music-website prijst McCartney met het imaginative and gorgeous arrangement dat Heart Of The Country kreeg. Zelf vind ik het één van de leukste en innemende nummers die hij schreef. Na het voornamelijk op gitaar gespeelde couplet, met een aantal mineur-akkoorden, switcht het gevoel in het refrein ineens naar een majeur-sfeer. De bas wordt stevig aangezet en het refrein gaat vervolgens over in een jazzy-sfeer met none-akkoord en een zeer interessant stukje scat-singing. Dit is één van de charmantste onderdelen van het vrolijke deuntje. Zoals we van McCartney gewend zijn, introduceert hij weer eens een lange melodielijn, die uitnodigt tot meezingen. Tot je 'm onder de knie hebt. Zeg eens eerlijk, wie kan hem helemaal meeneuriën? [filmpje]

Cavendish Avenue: de Londense woning van Paul McCartney

Toen The Beatles in april 1965 tot over hun oren in de opnames van het album en de film Help! zaten, liet Paul McCartney zijn oog vallen op een mooi vrijstaand huis in Noord-Londen. Het bevond zich in St. John's Wood, de chique wijk waar ook de EMI Studio's aan Abbey Road gevestigd waren. Sterker nog, het huis lag bijna om de hoek bij het studiocomplex. Lekker makkelijk, moet McCartney gedacht hebben. Lopend naar het werk. Lang heeft hij vast niet na hoeven denken over de aankoop van het huis. Dat het een goede keuze was, blijkt tot op de dag vandaag. Na ruim 52 jaar is de woning nog steeds de plek waar Paul verblijft als hij in Londen is. Een huis dat heel wat verhalen zou kunnen vertellen over wat er zich de afgelopen decennia heeft afgespeeld. Een huis met een verhaal. Kortom: welkom in 7 Cavendish Avenue!

Met Jane Asher van Wimpole Street naar Cavendish Avenue

Je zou het een prettige investering kunnen noemen. McCartney kocht zijn Londense stek in 1965 van dokter Desmond O'Neill voor een bedrag van 40.000 pond. Het was een chique regentenwoning uit het begin van de 19e eeuw. Woningen in St. John's Wood zijn tegenwoordig vele miljoenen waard. Op 13 april 1965 zette Paul zijn handtekening onder de koopakte. Er moest nog wel een beetje verbouwd worden voor hij er definitief in trok. Tot die tijd woonde hij bij de familie Asher in Wimpole Street, het gezin van zijn vriendin Jane. Daar had hij het overigens enorm naar zijn zin, maar de hordes met fans voor de deur maakten het leven van de Ashers er niet bepaald eenvoudiger op. Paul en Jane verhuisden in maart 1966 naar 7 Cavendish Avenue, nadat het huis gerenoveerd was en voorzien van een grote houten poort met intercomsysteem. Die poort hield de fans enigszins op afstand. 

7 Cavendish Avenue in de jaren '60, de houten poort is nog niet geïnstalleerd.
Inzetje: Paul met Jane in de woonkamer

Fluitend de hoek om 

McCartney koos er bewust voor in het gezellige Londen te blijven wonen. De plek waar alles gebeurde en die in artistiek opzicht in 1966 tot een kookpunt kwam. Paul kon volop genieten van het uitgaansleven, de galerieën, concerten en andere kunsthappenings die in de stad plaatsvonden. De bruisende metropool gaf hem inspiratie voor zijn liedjes. Ook was er genoeg te doen en te beleven als zijn vriendin Jane, die een bloeiende carrière als actrice had, weer eens lange tijd van huis was. Het leven van McCartney vormde midden jaren '60 een enorm contrast met dat van de andere drie Beatles. Zowel John, George als Ringo kocht een huis op het platteland, zo'n drie kwartier rijden van Londen. John en Ringo woonden in grote statige villa's, George aanvankelijk in een bescheiden bungalow, die hij uiteindelijk verruilde voor het landgoed Friar Park. De drie Beatles lieten zich dagelijks naar Londen rijden, of stapten zelf in de auto. McCartney kwam fluitend de hoek om lopen en was in een mum van tijd weer thuis.

Spelen met 'Martha my Dear'

Mick Jagger en Andy Warhol

Al snel gebruikten The Beatles de woning van Paul als plek om voorafgaand aan een opnamesessie, interview of afspraak met een fotograaf te verzamelen, bij te praten en te vergaderen. In de eerste jaren waren de bandleden er kind aan huis. Net als vele anderen uit de Londense kunst- en muziekscène overigens. Mick Jagger rookte er zijn eerste joint en Andy Warhol kwam ook eens op de thee.

Met John en Mick

Sterren kijken in de Dome
Op 28 juli 1968 beleefden The Beatles hun zogenaamde Mad Day Out. Ze gingen een dag lang op stap in Londen met fotograaf Don McCullin om honderden promotiefoto's te schieten. De dag eindigde met een kop thee en een finale fotosessie bij McCartney thuis. Op een bijzondere plek overigens: in de dome. Dit was een glazen koepel die Paul in zijn tuin had laten bouwen. Voor Paul was het een plek om naar de sterren te kijken, te mediteren en high te worden. Het bouwsel vormde een origineel decor voor een aantal ontspannen bandfoto's, waarop ook Pauls hond Martha (bezongen in Martha My Dear) te zien is. Tot op de dag van vandaag schijnt er een groot rond bed in de koepel te staan, dat ooit van Graucho Marx was en dat Paul cadeau kreeg van Alice Cooper. De vloer van de lichtkoepel kan met een druk op de knop omhoog en omlaag verplaatst worden.

28 juli 1968: in de Dome

Jane vertrok, John en Yoko logeerden er een tijdje

In de zomer van '68 ging het trouwens mis tussen Paul en Jane. De actrice kwam onverwacht vroeg thuis van één van haar vele reizen en trof Paul in bed aan. Hij was niet alleen. McCartney vond het leven zonder zijn verloofde maar saai en hield er de nodige contacten op na. Onder andere met Apple-secretaresse Francie Schwartz en fotomodel en actrice Maggy McGivern. Francie woonde zelfs korte tijd met McCartney in het huis en was er getuige van hoe John en Yoko in de periode juli/augustus ook enkele weken in de woning bivakkeerden, op zoek naar een plek om te wonen.

Een huishoudster die de kaken op elkaar hield
Ook Beatles-assistent Mal Evans vertoefde een periode in het huis, waarbij hij fungeerde als een soort conciërge voor de woning, nadat Paul het echtpaar dat zijn woning beheerde ontslagen had (omdat ze praatten met de pers). Het was, kortom, een komen en gaan van mensen aan Cavendish Avenue. In huishoudster Rose vond Paul een betrouwbare en stabiele factor. Iemand die haar kaken op elkaar kon houden. Toen Paul een relatie kreeg met Linda Eastman veranderde de Amerikaanse fotografe en dierenliefhebster de statige stadsvilla in een mum van tijd in een gezellig thuis, met een groeiend aantal dieren in de achtertuin. Je kunt je er iets bij voorstellen. 

Familietafereel in de keuken

Blackbird vanuit het open raam

De McCartneys hadden een haat-liefde verhouding met de vele fans die jarenlang voor de poorten van Cavendish Avenue bivakkeerden. Sommige meisjes wisten precies hoe ze het huis moesten binnendringen en liepen er rond wanneer er niemand thuis was. Vermoedelijk inspireerden dit soort incidenten Paul tot het schrijven van She Came In Through The Bathroom Window een nummer dat op het album Abbey Road terecht kwam. De fans namen kleine souvenirs mee, anderen waren brutaler en richtten hun jaloerse woede op Linda. De boerderij in Schotland en (later) het huis in Peasmarsh (Zuid-Oost Engeland) boden de McCartneys en hun gezin meer privacy. Toch werden de meisjes die bij de hekken van Cavendish Avenue soms onverwacht getrakteerd op leuke ontmoetingen met hun idool. Bijvoorbeeld toen Paul op een avond met zijn gitaar in het raamkozijn ging zitten en het pas gecomponeerde Blackbird voor hen zong.  Margo Stevens was er bij. Ze vertelde er over aan Beatlesbiograaf Philip Norman:

A few of us were there. We had the feeling something was going to happen. Paul didn't take the Mini inside the way he usually did - he parked it on the road and he and Linda walked right past us. They went inside and we stood there, watching different lights in the house go on and off.

In the end, the light went on in the Mad Room, at the top of the house, where he kept all his music stuff and his toys. Paul opened the window and called out to us, 'Are you still down there?' 'Yes,' we said. He must have been really happy that night. He sat on the window sill with his acoustic guitar and sang Blackbird to us as we stood down there in the dark.

John Lennon op de stenen trap bij de achterdeur
Tot op de dag van vandaag is de woning een dierbare plek voor Paul McCartney. Op zijn boerderij in Schotland schijnt hij bijna nooit meer te komen. Ik stel me voor dat Paul in Londen nog wel eens door zijn huis dwaalt. In gedachten hoort hij de stemmen van Linda en de kinderen in de keuken, staat hij met hond Martha en John, Ringo en George in de Dome, hangt hij met Mick Jagger op de bank in de voorkamer, zingt hij zijn fans toe vanuit het slaapkamerraam en... ziet hij John met een kop thee op het stoepje bij de achterdeur zitten.

Vlnr: Paul circa 1968, John 1967, Paul circa 2012 (?) op dezelfde plek bij het huis

For No One: Jane Asher inspireerde Paul McCartney tot één van zijn mooiste composities

Onlangs vierden we de 75ste verjaardag van Paul McCartney. Ter ere van dit bijzondere feit stelden Arjan Snijders en Koop Geersing van de Macca Podcast en Wibo Dijksma, Michiel Tjepkema en Jan Cees ter Brugge van de Fab4Cast een bijzondere uitzending over de jarige Macca samen. Leuk luistervoer! Ook was er de Top 75 met Pauls mooiste liedjes, die je als playlist kunt openen in Spotify. In die Macca Top 75 staat het nummer For No One hoog genoteerd. Terecht! Er zijn namelijk Beatlesliedjes die je vanaf de eerste seconde helemaal inpakken. Wanneer je het intro hoort, stokt je adem even. Omdat ze onwaarschijnlijk mooi zijn. Dat heb ik altijd bij For No One. Herkennen jullie dat? Het nummer vormt voor mij één van de hoogtepunten van het toch al niet misselijke Beatles-album Revolver, dat in augustus 1966 verscheen. Wat maakt For No One nu zo speciaal? En waarom is het een typisch McCartney-nummer? Deze week dacht ik daar over na.

Jane Asher was niet bepaald het afhankelijke type

Op zondag 6 maart 1966 vlogen Paul McCartney en zijn toenmalige verloofde Jane Asher naar Klosters in Zwitserland. Het paar zou twee weken gaan skiën. Paul en Jane ontmoetten elkaar in april 1963, voorafgaand aan een Beatlesconcert in de Royal Albert Hall te Londen. Pauls relatie met de Engelse actrice zou 5 jaar duren. Het was serieus tussen de twee, ze verloofden zich zelfs. Deze Jane Asher was een intelligente en zeer zelfverzekerde vrouw, die keihard aan haar eigen carrière werkte en zeker niet als 'het vriendinnetje van een Beatle' door het leven wenste te gaan. Het knalde nog wel eens tegen tussen haar en Paul. Dat leverde laatstgenoemde overigens wel inspiratie op voor menig Beatlesnummer.

Paul en Jane

Paul schreef For No One in de badkamer in Zwitserland

Paul herinnerde zich dat hij For No One tijdens die ski-vakantie schreef. In de badkamer, na een woordenwisseling met Jane. Why Did It Die heette het nummer trouwens oorspronkelijk. In For No One schetst Paul een klein, intiem portret van twee ex-geliefden. Hij spiegelt hun levens en laat voor beiden de dag beginnen:

Your day breaks, your mind aches

You find that all the words of kindness linger on

When she no longer needs you

She wakes up, she makes up

She takes her time and doesn't feel she has to hurry

She no longer needs you

Jane en Paul in juni 1968, tijdens het huwelijk van Pauls broer.

Een sprankje hoop
In For No One is de vrouw degene die de keuzes maakt. Over haar wordt in de derde persoon gezongen. Paul richt zich al zingend tot de luisteraar, degene die fictief is verlaten. Die heeft het er maar mee te doen, zoekend naar een sprankje hoop en gevoel. Maar het is te laat:

And in her eyes you see nothing

No sign of love behind the tears

Cried for no one

A love that should have lasted years!

Paul in mei 1966

Paul stapte in de rol van de verteller
Daar waar John Lennon en George Harrison in hun liedjes veel in de ik-vorm zongen, stapte Paul McCartney als songschrijver regelmatig zelf "uit het verhaal" om de rol van de verteller op zich te nemen. Zo ook in For No One. Hoewel het nummer volgens hemzelf autobiografisch was, lukte het Paul wellicht beter om met enige afstand over zijn relatieproblemen te schrijven en te zingen. Pauls relatie met Jane strandde in de zomer van 1968, niet lang nadat ze nog samen verschenen op de bruiloft van Pauls broer. De verschillen tussen de Beatle en de actrice bleken uiteindelijk te groot. 

You want her, you need her

And yet you don't believe her when she said her love is dead

You think she needs you

Paul en Ringo zijn de enige Beatles die we op de opname horen
The Beatles werkten op 9, 16 en 19 mei 1966 aan For No One. Dat wil zeggen: Paul en Ringo waren present in de studio. Paul speelde clavicord, een klavecimbel-achtig instrument dat geleend werd van George Martin. Ook voegde hij piano en bas toe. Ringo speelde, heel lichtjes, drums, tamboerijn en maracas. Van de sessie op 9 mei vond ik deze oerversie van For No One. We horen Paul op de Steinway en Ringo op drums. Vanaf 5:08 is Paul zingend te horen [filmpje].

Hoornist Alan Civil vond het allemaal maar mateloos irritant
De hoofdrol op For No One was echter weggelegd voor hoornist Alan Civil, die een prachtige solo verzorgde. Het was de melodie die Paul voorneuriede aan arrangeur George Martin. Civil werd uitgedaagd een hoge F uit zijn hoorn te persen. In het laatste couplet speelde hij zijn solo opnieuw, als tegenmelodie onder de zang van McCartney. Mooi! Civil zelf vond de opnamesessie trouwens nogal irritant. De zeer begaafde musicus moest in een toonsoort spelen die zich ergens tussen de Bb en de B bevond. Het irriteerde hem mateloos.

You stay home, she goes out

She says that long ago she knew someone 
But now he's gone

She doesn't need him

Alan Civil

Eén van Lennons favoriete McCartney-nummers
Blijkbaar behoorde For No One ook tot McCartneys eigen favoriete liedjes uit zijn Beatlesperiode. In 1984 nam hij het nummer opnieuw op voor zijn overigens geflopte filmproject Give My Regards To Broad Street. Dat leverde muzikaal gezien weinig nieuws onder de zon op, hooguit een 'echte' clip van het nummer. [filmpje]

Eén van Lennons favorieten
Ook werd For No One vaak gecoverd. Artiesten als Cilla Black, Maceo Parker en Emmylou Harris namen een versie van het nummer op. Toch blijft het origineel onovertroffen. John Lennon noemde For No One in 1980 nog één van McCartneys beste composities. Het geheel duurt amper twee minuten, maar bij het horen van de laatste tonen slaak ik een diepe zucht. Wat een schoonheid.