Uit de schaduw van Little Richard
Het scheelt: we hebben het over een cover. Ruim zeven jaar nadat de Amerikaanse rock 'n' roll-zanger Larry Williams zijn eigen compositie, getiteld "Dizzy, Miss Lizzy" (ook wel vermeld als "Dizzy, Miss Lizzie") opnam, legden The Beatles ook hun versie van de klassieker vast. Williams probeerde met "Lizzy" een geschikte opvolger toe te voegen aan het succes dat hij had een paar maanden eerder had met de hit Bony Moronie. Een tweede doel moet ongetwijfeld geweest zijn uit de schaduw te treden van die andere grote rock 'n' roll-zanger, Little Richard. Of het nu ging om Larry Williams of Little Richard: The Beatles hadden de beide energieke Amerikaanse zangers, met hun expressieve, wat harde en stoere rock 'n' roll-strot stevig in het vizier. Liet Paul McCartney zich graag uitdagen om het werk van Richard te zingen, dan waagde Lennon zich met zijn ruige register wel aan Larry Williams. En in het bijzonder dus aan diens Dizzy Miss Lizzy, zoals The Beatles de titel van het nummer overnamen.
Moegestreden
Op maandagavond 10 mei 1965 stond in Studio Two zelfs de hele avond in het teken van Larry Williams. En eigenlijk was dat wel een "moetje". Moegestreden van opnames voor hun tweede bioscoopfilm Help! lieten de bandleden zich overhalen voor een avondsessie omdat er nog wat extra materiaal nodig was. De druk kwam van hun Amerikaanse platenlabel Capitol Records. Het label had zo zijn eigen strategie om het Beatlesrepertoire naar de onverzadigbare Amerikaanse markt te brengen.
Op verzoek van Capitol
Dat gebeurde door zes Amerikaanse albums te "persen" (letterlijk en figuurlijk) uit de vier studioalbums die The Beatles inmiddels hadden uitgebracht. Door minder nummers per lp op te nemen, kon het bestaande repertoire over meer albums uitgesmeerd worden. Inmiddels schreeuwde de overzeese markt om een nieuw Beatlesalbum, maar was de beschikbare oogst van negen Beatlesnummers (minder dan 25 minuten muziek) net iets te mager om er een plaat van te persen en een nieuwe hoes omheen te stoppen. De release van "Beatles VI" stond gepland voor 14 juni 1965, maar er moesten nog twee nummers bij om de plaat compleet te maken. Maar je bent Fab of niet. En dus sleepten de vier zich die maandagavond de 10e mei opnieuw naar EMI. En dus werden er twee betrekkelijk eenvoudige covers uit het Larry Williams-repertoire gekozen, om de Amerikanen kort en goed hun zin te geven.
 |
| Hier dan toch weer "Lizzie" |
Het repetitieve gitaarloopje
Zodoende namen de jongens die maandagavond zowel Dizzy Miss Lizzy als Bad Boy op. Hoewel ik Bad Boy nog wel redelijk uitgebalanceerd vind klinken, galmt Dizzy Miss Lizzy nog steeds na als een hysterische haastklus. Misschien zijn er mensen die het prachtig vinden, maar ik kan er niet naar luisteren. Het harde, repetitieve (double-tracked) gitaarloopje, het constante gebeuk op de bekkens, het over-the-top geschreeuw van John Lennon: het is me allemaal te veel. Zeker als je hoort dat het anders kon: de Lizzy van Larry werd een stuk subtieler en bluesier gezongen. Bovendien zorgde de prominente piano in die versie net voor wat meer rythm & blues. Net als het selectievere gebruik van dat kenmerkende gitaarloopje.
Noodgreep
Hoewel de Beatles-versie van Dizzy Miss Lizzy niet bedoeld was voor hun eerstvolgende reguliere album Help! werd het nummer goed genoeg bevonden om er de plaat, na het ingetogen Yesterday, mee af te sluiten. Vier jaar later trok John Lennon "Lizzy" opnieuw uit de kast, toen hij in september 1969 op het laatste moment besloot op te treden bij het Rock 'n Roll Revival Festival in Toronto, Canada. Ook toen had hij in allerijl repertoire nodig, dat hij zo uit zijn mouw kon schudden. Miss Lizzy bleek weer een dankbare keus. En misschien wel opnieuw een noodgreep.
