'Thank you, Scousers!' Hoe de (bijna) jarige Paul McCartney Liverpool deze maand verraste

Eerder deze week werd Paul McCartney 83 jaar. Op 18 juni om precies te zijn. Al toert hij momenteel niet langs grote stadions, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Zo stapte Paul op zaterdagavond 7 juni ineens het podium op bij Bruce Springsteen. Niet zomaar ergens, maar in het Anfield-stadion in Liverpool, waar The Boss de tent plat speelde. Het gezamenlijke optreden markeert een jarenlange connectie tussen deze twee titanen in de popmuziek. Al zijn beide mannen nog volop actief, ook de term veteranen lijkt van toepassing. Met zijn 75 jaren is Springsteen niet eens zo heel veel jonger dan McCartney.

Op de autoradio
De bewondering van Bruce Springsteen voor The Beatles dateert al van 1964: het moment waarop hij I Want To Hold Your Hand op de radio hoorde, toen hij met zijn moeder in de auto zat. In een gesprek voor het bekende BBC-programma Desert Island Discs zei Bruce daarover: "This was another song that changed the course of my life. It was a very raucous sounding record when it came out of the radio. It really was the song that inspired me to play rock and roll music — to get a small band and start doing some small gigs around town. It was life-changing. It’s still a beautiful record.”

De stekker eruit
De afgelopen jaren deelden Paul en Bruce vaker het podium, al liep het die ene keer, op 14 juli 2012 wel heel raar af. Dat jaar trad Bruce op tijdens het Hard Rock Calling-festival in het Londense Hyde Park. Tegen het eind van zijn concert, nodigde hij Paul uit, om I Saw Her Standing There en Twist and Shout mee te spelen. Maar het concert overschreed de afgesproken tijdslimiet, waardoor de microfoons op een gegeven moment uitgezet werden. Dat gebeurde nog voordat Bruce en Paul de 80.000 toeschouwers konden bedanken. BBC-reporter Stephan Robb zei daar later over: "It made for a slightly bizarre, anti-climactic end to what had been a fantastic show. The band obviously couldn't tell from on stage that the sound had been shut off. It just looked a bit like everyone was milling about on stage having forgotten how the show should end."

Glory Days
Tien jaar later was daar gelukkig  geen sprake van, toen Bruce op 16 juni 2022 in het MetLife Stadium in New Jersey het podium betrad, om samen met Paul de nummers Glory Days en I Wanna Be Your Man te zingen. Ook speelde Bruce mee op de Abbey Road-medley. Noem het een verjaardagsfeestje, aan het eind van de Got Back-tour, twee dagen voor McCartney's tachtigste verjaardag. Ruim een week later kwam Bruce opnieuw opdraven bij Paul. Deze keer tijdens het Glastonbury Festival, waar Paul de headliner was. Logischerwijs stonden beide nummers opnieuw op de setlist. Ik vond trouwens deze leuke (repetitie?)beelden van eerder die dag.

Thank you, Scousers!
Bij het optreden van 7 juni introduceerde Bruce Paul als "a young man from Liverpool", als iemand met aardig wat talent, die het nog wel eens ging maken. Opnieuw trok het duo twee rock 'n' roll-krakers uit de kast. Samen speelden ze Can't Buy Me Love en Kansas City, tijdens het  concert, dat voor Springsteen deel uitmaakt van zijn Land of Hope and Dreams-tour. En terwijl het verraste publiek na afloop nog naar lucht stond te happen, sloot Paul kort maar krachtig af. Met drie woorden: "Thank you, Scousers!"

Beatlesfan en NPO Radio 2-presentator Tim op 't Broek maakte onlangs het derde seizoen van de AVROTROS-podcast Poplegendes in de Polder, over de connectie tussen Bruce Springsteen en Nederland. De podcast is te vinden in je favoriete podcast-app. Net als het eerste seizoen van de serie, gemaakt door Wibo Dijksma, Jan Cees ter Brugge en Michiel Tjepkema van Fab4Cast, over The Beatles in Nederland.

BeatlesTalk is terug in september. Een hele fijne zomer gewenst!

Waarom 'One Two Three Four: The Beatles in time' op je stapeltje met zomer-leesvoer moet!

Onlangs besprak ik het prachtige nieuwe Beatlesboek John & Paul: a love story in songs van Ian Leslie. Een boek dat opvalt tussen de vele andere publicaties over The Beatles, door een fris perspectief op het overbekende verhaal. Dat deed me ineens denken aan dat andere originele boek over The Beatles, dat een paar jaar geleden verscheen: One Two Three Four: The Beatles in time van Craig Brown. Als je alvast wat lekker leesvoer bij elkaar aan het sprokkelen bent voor je zomervakantie, dan is deze publicatie er beslist eentje om alvast op je boekenstapeltje te leggen. Waarom? Dat vertel ik je graag in de column van deze week.

Andere aanpak
In One Two Three Four: The Beatles in time kiest de Britse auteur en journalist Craig Brown een andere aanpak om het verhaal te vertellen. In 150 korte hoofdstukken beschrijft hij losstaande scènes uit het Beatlesverhaal. Zo'n scène richt zich op één gebeurtenis, anekdote, ontmoeting of bijzonder feitje. Daarvoor put Brown niet uit de geijkte Beatlesbronnen, maar baant hij zich een weg door zijn eigen boekencollectie. Als journalist recenseerde hij vele (auto)biografieën voor Engelse kranten als The Daily Mail en The Mail On Sunday. Boeken waarin bekende figuren uit de wereld van muziek, radio en televisie, politiek en sport vertelden over hun eigen levens. Vaak zaten daar ook één of meer ontmoetingen met The Beatles in. Wie zich in het Londen van de jaren 60 in bepaalde kringen begaf, kon natuurlijk zomaar een John Lennon of George Harrison tegenkomen. Zat je niet op een cocktailparty naast Paul McCartney, dan dronk je wel een biertje met Ringo Starr, na één of andere filmpremière.

George en Princess Margaret
Het zijn juist die verhalen, die Craig Brown grotendeels gebruikt om ons een (deels) nieuwe blik aan te reiken op The Beatles en hun tijdgenoten. Daarmee isoleert hij het Beatlesverhaal niet, maar plaatst hij het in een ruimer perspectief. Want de jaren 60 waren méér dan The Beatles, maar tegelijkertijd werden de levens van ontzettend veel mensen (beroemd of niet beroemd) beïnvloed door de aanwezigheid van de band. Zo moest de Britse Princess Margaret even wennen dat het bij de première van de film Help! niet om haar draaide, om dat koningshuis dat op bijeenkomsten en feestjes altijd centraal stond, maar om die vier jongens uit Liverpool. Verfrissend was het ook wel voor haar, dat George Harrison de regels der etiquette aan zijn laars lapte. Zo mag er officieel nog niet gedineerd worden, bij gelegenheden waar de koninklijke familie aanwezig is. Maar wat doe je als je écht trek hebt? Juist, dan ga je daarover in overleg. Zo stapte een hongerige George Harrison op Princess Margaret af. Vrij vertaald: "Ik weet dat we nog niet mogen eten zolang u aanwezig bent, maar ik heb trek, dus wat doen we daaraan?" Het antwoord van de prinses was praktisch: "Ik was net van plan om weg te gaan, dus je kunt zo je gang gaan."

De invloed van de familie Asher
Het is één van de geweldige anekdotes uit het boek van Craig Brown, waarin hij je als lezer heel gedetailleerd getuige laat zijn van wat er mét en rond The Beatles gebeurde in de jaren '60. Daarbij reikt hij ook mooie perspectieven aan. Bijvoorbeeld op hoe verschillend de levens van Lennon en McCartney werden, na die eerste grote doorbraak. Doordat Paul zijn intrek nam bij het gezin van zijn vriendin Jane Asher, werd hij onderdeel van een warm, gezellig, artistiek en intellectueel huishouden. Aan 57 Wimpole Street in Londen was altijd iets nieuws te ontdekken, in de vele gesprekken die Paul voerde met Jane, haar ouders en twee broers. Het stimuleerde Paul om de stad in te gaan, nieuwe films en toneelstukken te zien, boeken te kopen. Tegelijkertijd trok John zich met zijn familie terug, op het platteland, in een gigantisch huis, waar hij ten prooi viel aan lethargie, drugs en depressies. Het is mooi hoe Brown die twee werelden naast elkaar zet. 

Jane en Paul

Childhood homes
Los van die terugblik op de Beatlesjaren beschouwt Craig Brown ook de manier waarop we vandaag de dag omgaan met de Beatles-legacy. Daarin deelt hij, op hilarische wijze, zijn ervaringen in Liverpool. Zo bezoekt Brown er de zogeheten Childhood Homes van John Lennon en Paul McCartney. Een excursie die hem lang bij zal blijven, omdat hij in een discussie belandt met één van de gidsen. Bezoekers mogen er niet fotograferen en filmen. Aan die afspraak houdt Brown zich, al maakt hij wel stiekem audio-opnames met zijn smartphone. Maar als hij pen en papier pakt, om wat aantekeningen te maken, grijpt de gids in: zoiets is ook verboden in de huizen waarvan The National Trust nu beheerder is. Het verbaast Brown. Waarom mag hij geen aantekeningen maken tijdens een rondleiding waarvoor hij netjes betaald heeft? Ik zou zeggen: lees de passage in het boek en smul van de scène die ontstaat.

Het corona-effect
Even was Craig Brown bang dat zijn boek zou floppen: het verscheen precies in de week waarin Engeland (en de rest van de wereld) in lockdown ging, vanwege de uitbraak van het coronavirus. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Het publiek omarmde zijn boek: er was meer tijd om te lezen. Ook stonden zijn lezers, in een onzekere en grimmige tijd, helemaal open voor de vrolijke en nostalgische verhalen die teruggrepen op die wonderlijke sixties, een tijd waarin alles mogelijk leek. Zo hoorde ik het de auteur vertellen in een mooi interview dat Wibo en Michiel van Fab4Cast een tijdje geleden met hem hadden. Luister dat gesprek terug én zorg dat je een exemplaar van het boek bemachtigt. Je krijgt er geen spijt van.

Fab4Cast - The Dutch Beatles Podcast · 202. Craig Brown over zijn opmerkelijke Beatles-boek