Is Out The Blue één van de meest ondergewaardeerde John Lennon-songs?

Omdat we deze maand het vijftigjarig jubileum van John Lennons 'Mind Games' vieren, duik ik opnieuw in een track van het album dat in de herfst van 1973 verscheen. Out The Blue: een deep cut, die vaak over het hoofd is gezien. Dat vonden journalisten David Fricke (2010, Rolling Stone Magazine) en Nick DeRiso (2021, Classic Ultimate Rock) ook, toen ze Out The Blue opnamen in hun lijstjes met 'most overlooked Lennon songs'. 

Een boodschap voor Yoko
Als tweede nummer van kant twee op Mind Games zit de ballad misschien ook wel een beetje verstopt, tussen de midtempo-nummers Intuition en Only People, elk met hun eigen positieve sfeer. Maar Out The Blue mag er zijn. Het is één van de songs op Mind Games waarin John zich richtte tot Yoko, al leefde hij tijdens zijn zogenaamde Lost Weekend al enkele maanden gescheiden van haar. Hoewel de huwelijksproblemen van de Lennons niet van de lucht waren, keek John in Out The Blue terug op hun eerste jaren en bedankte hij Yoko dat ze 'out the blue' in zijn leven kwam en hem voorzag van 'his life's energy'. De tekstpassages klinken nog steeds best sympathiek, maar de kracht van Out The Blue zit 'm vooral in de muziek.  

'Like a UFO'
Wie in elk geval stevig afgaf op de songtekst van Out The Blue was de Ierse muziekjournalist Johnny Rogan. Niet de eerste de beste: hij schreef een aantal lijvige en indrukwekkende biografieën over artiesten als Neil Young, The Byrds en Ray Davies. Rogan kon weinig waardering opbrengen voor het metaforengebruik en de rijmelarij van Lennon. Bijvoorbeeld als het ging om zinnen als "all my life's been a long, slow knife" en "like a UFO you came to me, and blew away life's misery". Al namen andere journalisten het weer voor Lennon op, je moet toch toegeven dat er wel eens sterkere teksten uit Johns pen gevloeid zijn. En toen hij het nummer opnam, zou het nog een jaar duren voordat John daadwerkelijk claimde dat hij samen met vriendin May Pang een UFO boven New York had zien vliegen.

John Lennon en May Pang tijdens The Lost Weekend

Van folk, naar country en gospel
Dus toch even naar het muzikale gedeelte van Out The Blue. Want het nummer kent, wat mij betreft, een fantastische opbouw. Het start klein, folky, met mooi akoestisch gitaarspel, gevolgd door het tweede gedeelte met een volledige band. De pedal steel guitar van "Sneaky" Pete Kleinow brengt een country-sfeer, de honky tonk-pianosolo van Ken Ascher versterkt het Americana-gevoel en de koorachtige achtergrondzang zorgt zelfs voor een gedragen gospel-sfeer, die in de verte lijkt op de achtergrondzang in The Long And Winding Road. Het geïnspireerde basspel van Gordon Edwards, zelfs met enkele hoge glissando's tijdens de pianosolo, maakt het nummer af en doet weer denken aan McCartneys late, melodieuze Beatles-baswerk. Op The Lost Lennon Tapes zou jaren later overigens een langere versie van het nummer verschijnen.

Ondergewaardeerd
Out The Blue nodigde andere artiesten uit tot het opnemen van een cover, onder wie Gerry Rafferty, die het nummer qua arrangement bijna één op één kopieerde. Niet slecht, maar ook niet spannend of vernieuwend. Opvallend is het intro, dat aan Jealous Guy doet denken. Ook doet het prominentere sologitaarwerk bijna vermoeden dat George Harrison meespeelt. Het geeft de cover bijna een Beatle-esque karakter. Hoe dan ook, de eerder genoemde popjournalist Nick DeRiso, beschouwt Out The Blue als meest ondergewaardeerde song op het Mind Games-album. Hij omschrijft het nummer als "a tale of once-devoted lovers now apart who somehow still seem destined to return to one another". Een mooie karakterisering, want Johns Lost Weekend zou na het verschijnen van Out The Blue nog vele maanden duren. Een verzoening met Yoko lag eind 1973 nog lang niet in het verschiet.  

Oktober is Mind Games-maand bij BeatlesTalk, vanwege het vijftigjarig bestaan van het John Lennon-album.